Wielka płyta i rama H to technologie budowlane stosowane w II połowie XX wieku. Ich twórcy stawiali na wydajność — tak, aby nowe inwestycje mogły szybko zaspokoić potrzeby mieszkaniowe w naszym kraju. Z perspektywy czasu widać, że zabudowa z wykorzystaniem ramy H jest trwalsza, a mieszkania łatwiejsze w aranżacji.

Co warto wiedzieć o ramie H?

Technologia nazywana ramą H była bardzo popularna od lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Wtedy też na szeroką skalę zaczęto ją stosować w budownictwie mieszkaniowym. Najwięcej budynków wielorodzinnych budowano w ten sposób w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Okres ten minął pod znakiem dużych potrzeb mieszkaniowych, które starano się efektywnie zaspokoić. Obecnie nie stosuje się już ramy H w jej pierwotnym kształcie, ale sam pomysł jest wykorzystywany w nowych technologiach budowlanych. Na podobnej koncepcji opiera się metoda monolityczna, gdzie tak jak w ramie H tworzy się szkieletową konstrukcję, na której oparty jest cały budynek.

Nazwa tej metody konstrukcyjnej wzięła się od kształtu prefabrykowanej żelbetowej ramy podtrzymującej cały budynek. To właśnie ona jest konstrukcją nośną, dzięki czemu nie ma potrzeby stosowania ścian nośnych wewnątrz. 

Wielka płyta a rama H

Jak wspomnieliśmy na wstępie, wielka płyta i rama H były stosowane jako technologie konstrukcyjne w tym samym czasie. Dużo więcej budynków powstało według tej pierwszej, jednak to rama H okazała się technologią przynoszącą trwalsze efekty. Zarówno przy projektach z wielkiej płyty jak i przy ramie H stosowało się prefabrykaty. Przy płycie były to cale boki budynku oraz m.in ściany działowe czy schody, przy ramie tylko szkielet budynku.

Obie metody budowy były szybkie i relatywnie tanie, stąd też ich popularność w czasach, gdy miasta rozrastały się naprawdę szybko. Trwałość zabudowy z wielkiej płyty w momencie powstawania oceniano na 40-50 lat i rzeczywiście w większości tego typu bloków niezbędny był do tej pory przynajmniej jeden gruntowny remont. Technologia budowy odpowiada za to jednak w niewielkim stopniu, dużo większe znaczenie ma niska jakość materiałów i nieszczelność konstrukcji. Znacząco obniża to jakość energetyczną budynku.  

Zabudowa stworzona w technologii ramy H ma dużo lepszą zdolność izolacji ciepła i dźwięku. Prócz tego brak ścian działowych daje szersze możliwości do indywidualnej aranżacji mieszkania. Jeśli żelbetowy szkielet został wypełniony pustakami lub cegłami, to łatwo również przenieść gniazdka czy punkty świetlne w inne miejsca. Dzięki temu wszystkiemu remont jest tańszy i mniej czasochłonny.

Wadą tego typu zabudowy mogą być widoczne elementy konstrukcyjne, które ciężko zamaskować. Wielu lokatorów zmienia to jednak w atut, eksponując je jako element dekoracyjny. Mieszkania w budynkach stworzonych z zastosowaniem ramy H świetnie nadają się na nowoczesne loftowe wnętrza. Warto podkreślić jednak, że są one przy tym naprawdę niskie. Najczęściej odległość od podłogi do sufitu w zabudowie z ramą H nie przekracza 250 cm. 

Mimo tych mankamentów wybór mieszkania w budynku powstałym w technologii ramy H wydaje się bardziej rozsądny. Głównym argumentem jest większa trwałość konstrukcji. Jeśli dodamy do tego lepszą szczelność budynku, łatwo stwierdzić, że mieszkanie w takiej zabudowie jest tańsze i wygodniejsze. To bardzo ważne, jeśli rozważamy zakup lokalu w starszym bloku.